Συνέντευξη στο Γκραν Γκινιόλ

Το κάθε βιβλίο έχει τη δική του ιστορία που δεν έχει ειπωθεί ποτέ, που υπερβαίνει εκείνες του ίδιου του βιβλίου και το φέρνει πιο κοντά ή πιο μακριά στην καρδιά σου. Το μυθιστόρημά μου «Αντίστροφα {love will tear us apart}» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μελάνι γράφτηκε σε λίγες μόνο μέρες με την ορμή, την οργή και την απόγνωση που προκαλεί η απουσία του προσώπου εκείνου που έκανε την αγάπη να φαντάζει βεβαιότητα. Και αυτή είναι η αγάπη η νεανική, η αξέχαστη, η άφταστη, η ακηλίδωτη. Μετά, χρονικά μετά, έρχεται η άλλη η αγάπη η μητρική. Η ποιητική μου συλλογή «Δρόμος από γάλα» κυκλοφόρησε το 2018 από τις εκδόσεις Κέλευθος και γεννήθηκε μετά από τη γέννηση της κόρης μου. Τα ποιήματά της, 28 στον αριθμό, γράφτηκαν τον Φεβρουάριο του ’18. Δεν έγινε κόψιμο, δεν έγινε ράψιμο. Ήταν εξ αρχής αυτά. Εγώ ως μαμά απέναντι στον εαυτό μου, στους ρόλους, στις κοινωνικές βεβαιότητες και στα οικιακά συμβάντα.

Διαβάζω το βιβλίο του Χένρι Μίλερ «Ο κολοσσός του Μαρουσιού και πρώτες εντυπώσεις από την Ελλάδα» (εκδ. Μεταίχμιο). Δεν είναι νέα κυκλοφορία, δεν είναι πρόσφατη αγορά. Με θλίβει που το βιβλίο μοιάζει τόσο εποχιακό. Όλοι λιμπιζόμαστε καινούριους τίτλους. Αν δεν υποκύψετε στην παρόρμηση της αγοράς τους, τα αδιάβαστα της βιβλιοθήκης σας θα σας αποζημιώσουν. Για κάποιο λόγο τα αποκτήσατε. Όταν πρωτοδιάβασα Χένρι Μίλερ, χτύπησε η καρδιά μου λίγο πιο γρήγορα, τόσο που έκανα καιρό να τον ξαναπιάσω, για να μην τελειώσει η αφήγησή του ποτέ. Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι μια ιδιότυπη ημερολογιακή καταγραφή από τη διαμονή του στην Ελλάδα το 1939. Μια διαμονή που κράτησε πολύ λόγω του Κατσίμπαλη, του Σεφέρη, του Ντάρελ και άλλων τεράστιων προσωπικοτήτων τους οποίους την οξυδέρκεια υμνεί με τρόπο που σε κάνει να βλέπεις τον τόπο σου αλλιώς.

Από το κοντινό μου περιβάλλον. Την οικογένεια. Τους έχω εκθέσει ανεπανόρθωτα! Από όσα ζουν μέσα μου στο repeat. Από την κουβέντα που πέφτει κάτω.

Το ύφος, όχι. Καθόλου. Τη θεματολογία, ναι. Π.χ. θα κυκλοφορήσουν βιβλία μου για παιδιά προσχολικής ηλικίας που γράφτηκαν ακριβώς επειδή το παιδί μου είναι τριών και έχω τέτοια ερεθίσματα. Κάποιοι βέβαια παρατήρησαν ότι η πιο πρόσφατη συλλογή διηγημάτων μου με τίτλο «Κάτι κλαίει ακόμα» εκδ. Ο Μωβ Σκίουρος έχει μια παραπάνω απαλότητα, μια γαλήνη. Νομίζω ότι διαφωνώ. Έχει μέσα παιδιά, ανθρώπους τρίτης ηλικίας που είναι σχεδόν πάντα οι ηλικίες που προτιμώ να έχουν οι χαρακτήρες μου. Η μητρότητα μπορεί να σε κάνει πολύ άγρια, ξέρεις. Σου αποκαλύπτει την ωμότητα των πραγμάτων.

Η ιδέα για ένα βιβλίο θα έρθει την πιο άσχετη ώρα. Θα βολτάρει λίγο έτσι αγχωμένα στο νου να δει τι περιθώρια έχει και μόνο όταν νιώσω ότι ναι, αυτό το πράγμα που κατοικεί στο μυαλό μου μέρες τώρα μπορεί να βρει τις δικές του λέξεις, τότε θα καθίσω να το γράψω. Στο γραφείο μου μόνο το οποίο είναι ένα χάος όταν υπάρχει και χάος μέσα μου, αλλά όταν έρχεται η ώρα της συγγραφής μπαίνει κι αυτό στη θέση του. Ευτυχώς για λίγο!

Νομίζω πως ανά δεκαετία ή μάλλον ανά επταετία είμαι και άλλο ποίημα. Σίγουρα πάντως έχω υπάρξει για καιρό οι παρακάτω στίχοι του Κώστα Καρυωτάκη:
Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,
χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.
Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.
Όπως και το μικρό αυτό ποίημα του Πορτογάλου Σα-Καρνέιρο
Ο εαυτός μου δεν είμαι
μήτε και άλλος κανείς.
Κάτι ενδιάμεσο είμαι.
Στήριγμα ανάμεσα στη γέφυρα της ανίας
που εμένα με τον άλλον ενώνει.
Το ποίημα που είμαι τώρα, δεν το έχω ακόμα βρει.

Όταν έγραψα το θεατρικό «Άλκηστις, ο μονόλογος της εξώπορτας» εκδ. Βακχικόν, ήμουν πολύ ευτυχής που ανέβηκε από την Έφη Νιχωρίτη. Αλλά αυτό ήταν επί τούτου. Και ανοιχτή ήμουν και εξεπλάγην ευχάριστα. Τώρα, αν ανέβει κάποιο διήγημα ή ένα παιδικό, δεν θα αρχίσω να δαγκώνομαι. Θα ευχαριστήσω για την τιμή και ναι, θα το απολαύσω.

Ήταν σημαντικό που με την πρώτη μου συλλογή διηγημάτων «Αλτσχάιμερ Trance» εκδ. Τετράγωνο ήμουν Υποψήφια στην Κατηγορία Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα του περιοδικού «Διαβάζω». Ήταν σημαντικό που με την πρώτη μου ποίηση, την «Πλαστική Άνοιξη», ήμουν Υποψήφια για το Βραβείο Γιάννης Βαρβέρης. Και ήταν σημαντική για μένα η υποτροφία ενθάρρυνσης από το CNL (Εθνικό Κέντρο Βιβλίου της Γαλλίας) που πήρα για το «Αντίστροφα, love will tear us apart». Όμως θεωρώ πως η κορύφωση δεν έχει έρθει ακόμα. Το κερασάκι στην τούρτα είναι οι αντιδράσεις των παιδιών στα σχολεία, στις βιβλιοθήκες, στα βιβλιοπωλεία. Αγκαλιές, ζωγραφιές, αυτόγραφα που μου ζητούν στα χεράκια τους. Και εγώ είμαι από αυτούς που θέλουν την τούρτα για την γαρνιτούρα. Οπότε, όλα καλά.

Master mind είναι ο συγγραφέας. Από εκεί και πέρα είναι θέμα του καθένα πόσο θα αφήσει τους ήρωές του να αυτονομηθούν – γιατί όχι, δεν το κάνουν πάντα. Τα βιβλία ενηλίκων είναι κυρίως βιωματικά που σημαίνει ότι με στοιχειώνουν αληθινοί άνθρωποι, πραγματικά προβλήματα που είτε ξεπερνιούνται με την έκδοση του βιβλίου είτε απλώς καταγράφονται. Με τα παιδικά είναι όλα λίγο πιο ανώδυνα.

Αναμένω με μεγάλη ανυπομονησία δυο παιδικά μου βιβλία από την Ελληνοεκδοτική. Πρώτα «Τα αδεσποτάκια της Μπαρτσελόνα» σε εικονογράφηση Πετρούλας Κρίγκου και την άνοιξη το «Εδώ είναι η μαμά!» με εικόνες της Σοφίας Γαλή. Το φθινόπωρο θα κυκλοφορήσει και το βιβλίο μου «Τι δεν θα γίνω όταν μεγαλώσω» από το Μεταίχμιο. Έχω ολοκληρώσει μια συλλογή διηγημάτων και δουλεύω μια ποιητική συλλογή. Μεταφράζω ποίηση για τις εκδόσεις Βακχικόν κάτι που μου δίνει μεγάλη χαρά και ελπίζω να συνεχίσω να το κάνω μέσα στη χρονιά. Από άλλα σχέδια θέλω ταξίδι, παιχνίδι και ένα ημερολόγιο να γράψω επιτέλους τους στόχους του ’20!