Συνέντευξη – Στέργια Κάββαλου

Συνέντευξη – Στέργια Κάββαλου

Θεματοφύλακας λόγω τεχνών

Αγγελίνα Παπαθανασίου

Συνέντευξη – Στέργια Κάββαλου

Σήμερα, στους Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών, έχουμε τη χαρά να φιλοξενούμε τη συγγραφέα, ποιήτρια και μεταφράστρια Στέργια Κάββαλου, με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου της «Τι δε θα γίνω όταν μεγαλώσω» από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο.

Συνέντευξη – Στέργια Κάββαλου

Συνέντευξη – Στέργια Κάββαλου

 

Καλησπέρα. Ευχαριστούμε πολύ για τη συνέντευξη που μας παραχωρείτε. «Τι δε θα γίνω όταν μεγαλώσω» είναι ο τίτλος του νέου σας παιδικού βιβλίου από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο. Ένα βιβλίο που χαίρεσαι να διαβάζεις και ταυτίζεσαι απόλυτα με τη Σιλβί. Ποια ήταν η αφορμή για να γεννηθεί αυτό το βιβλίο; Να φανταστώ ότι έχετε πολλές ομοιότητες με την ηρωίδα σας;

 

ΣΤ.Κ.: Σε κάποια γενέθλια του μικρότερου αδερφού μου, η γιαγιά μου αντί για το «να ένας σοφός!» είπε «να ένας γιατρός!». Ο αδερφός μου νομίζω ότι το πέρασε έτσι, εμένα όμως με ενόχλησε πολύ, με άγχωσε! Ξέρω ότι τα παιδιά λατρεύουν την κυριολεξία, γι’ αυτό και το θεώρησα κακό αστείο και δεν το ξέχασα ποτέ.
Υπάρχουν ομοιότητες με παραλλαγές, ναι. Όπως π.χ. το ότι εγώ ήθελα να μάθω γαλλικά στο σχολείο, ενώ η μαμά μου θα προτιμούσε αγγλικά, επειδή τα μιλούσε και θα μπορούσε να με βοηθάει. Ότι τελειώνοντας τελικά τη γαλλική φιλολογία, όλοι μου έλεγαν ότι είναι τέλειο επάγγελμα να γίνω καθηγήτρια, αφού θα έχω πολλές διακοπές και χρόνο για δική μου οικογένεια. Στην ιστορία της Σιλβί υπάρχουν στοιχεία που είτε συνάντησα στη δική μου ελληνική οικογένεια είτε στις διπλανές μου, ελληνικές πάντα οικογένειες.

Εκτός από την ερώτηση «Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;», υπήρχαν άλλες ερωτήσεις που σας έκαναν στην παιδική ηλικία και δεν αντέχατε να τις ακούτε;

 

ΣΤ.Κ.: Αν αγαπάω πιο πολύ τον μπαμπά ή τη μαμά. Τι φρικτή ερώτηση! Κι όμως πιάνω τον εαυτό μου να την κάνω κι εγώ. Πόσο λάθος…

Περιγράφετε με τρόπο απολαυστικό όλα όσα συμβαίνουν στη μέση ελληνική οικογένεια. Για την παράδοση που θέλει τα παιδιά να παίρνουν το όνομα των παππούδων, για τους γονείς που φορτώνουν τα δικά τους όνειρα και φιλοδοξίες στις πλάτες των παιδιών τους κ.λπ. Έχετε πει στην κόρη σας «αυθόρμητα» κάποια φράση που σας έλεγαν οι δικοί σας και σας εκνεύριζε;

 

ΣΤ.Κ.: Την κόρη μου τη λένε Μάντη, από το Μαρία Δήμητρα. Τα ονόματα των δυο γιαγιάδων δηλαδή. Σίγουρα θα έχω πει διάφορα, θυμάμαι όμως κάτι πραγματικά απίστευτο. Παίζαμε με τα κουκλάκια της, ένα από αυτά ήταν το παιδάκι της και ήθελε να το «βαφτίσει». Όταν τη ρώτησα λοιπόν πώς θα το πει, μου απάντησε «Μαρία Μαριέλ» και πως έτσι θα λέει και το κανονικό της παιδάκι. Τότε, και πραγματικά δεν πιστεύω ούτε εγώ η ίδια ότι το ξεστόμισα, της πρότεινα να το ονομάσει «Στέργια» σαν τη μανούλα… Επίσης, επειδή της αρέσει να πηγαίνει επίσκεψη στο οδοντιατρείο του παππού της, μου έχει ξεφύγει ατάκα τύπου «αφού σου αρέσει τόσο, μπορείς να γίνεις οδοντίατρος». Προς το παρόν θέλει να γίνει τραγουδίστρια, μπαλαρίνα και βοηθός συγγραφέα.

Όπως αναφέρετε στο βιογραφικό σας, γίνατε αυτό που είχατε σκεφτεί. Μεταφράστρια για να δουλεύετε ακόμα και από τη Χαβάη. Πόσο εύκολο είναι να δουλεύει κανείς από το σπίτι, να προσπαθεί να προλάβει ημερομηνίες και παράλληλα να μεγαλώνει ένα παιδί που θέλει τον δικό του χρόνο με τη μητέρα του; Υπάρχουν μέρες που αισθάνεστε ενοχές για τον χρόνο που αφιερώνετε στη Μάντη;

 

ΣΤ.Κ.: Αχ, αυτή η Χαβάη. Πόσο μακρινό όνειρο φαντάζει τώρα με τις τόσες απαγορεύσεις… Το είχα γράψει σε μια σχολική έκθεση αυτό. Ότι θέλω να μεταφράζω για να μπορώ να παίρνω τη δουλειά μου παντού. Προς το παρόν η δουλειά μου είναι στο γραφείο μου, αρκετά μακριά από εκεί που ονειρευόμουν δηλαδή, αλλά αρκετά κοντά για να μπορώ να ασχολούμαι και με το παιδί. Ποτέ δεν είναι αρκετές οι ώρες της δουλειάς, ποτέ δεν είναι αρκετές οι ώρες με το παιδί. Είναι τρομερό ζογκλερικό να μπορέσουν οι γονείς να ισορροπήσουν. Και ειδικά τώρα με την τηλεκπαίδευση που είναι για όλους ένα αναγκαίο κακό.

Έχετε ασχοληθεί με ποίηση, διήγημα, θεατρικό έργο και παιδική λογοτεχνία. Μπορεί αργότερα να απευθυνθείτε και στο εφηβικό κοινό;

 

ΣΤ.Κ.: Θα το ήθελα. Είμαι στο ξεκίνημα μιας τέτοιας ιστορίας, δεν ξέρω όμως ακόμη πού θα με βγάλει… Επειδή η κόρη μου είναι τεσσάρων, είναι τρομερή έμπνευση για ιστορίες προσχολικής ηλικίας. Πιστεύω πως όσο μεγαλώνει εκείνη, τόσο θα «μαθαίνω» κι εγώ να γράφω και για το αντίστοιχο ηλικιακό κοινό.

Υπάρχουν νέοι ήρωες που σας βασανίζουν γλυκά αυτή την περίοδο και περιμένουν να πάρουν σάρκα και οστά;

 

ΣΤ.Κ.: Μέσα στο ’21 θα κυκλοφορήσουν και άλλα βιβλία μου για παιδιά. Τα περιμένω με λαχτάρα. Η αλήθεια είναι ότι επειδή υπάρχουν και εκδόσεις που έχουν δρομολογηθεί και για μέσα στο ’22, όσα με «βασανίζουν» τώρα θα «βασανίσουν» τους μικρούς αναγνώστες πολύ αργότερα, οπότε φαντάζομαι ότι θα τα πούμε εν καιρώ…

Λίγο πριν ολοκληρώσουμε τη συνέντευξη, θα θέλατε να πείτε κάτι στους αναγνώστες μας;

 

ΣΤ.Κ.: Να προστατέψουν τις αναγνωστικές τους συνήθειες από τα σκαμπανεβάσματα στα σχολεία και στις δραστηριότητές τους, κι αν δεν είχαν καταφέρει ακόμη να αποκτήσουν μια ρουτίνα διαβάσματος, να το κάνουν. Θα τους απελευθερώσει.

Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο που μας αφιερώσατε. Καλή συνέχεια.

 

Συνεντεύξεις

Κι αν ένα αγόρι δεν βλέπει τη γοητεία των τρακτέρ; Κι αν ένα αγόρι δεν ξέρει γιατί, μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει, φοράει μπλε ή πράσινο και κανένα άλλο χρώμα; Κι αν ένα αγόρι δεν καταλαβαίνει γιατί δεν «κάνει» να παίζει με τα κατσαρολικά της αδελφής......