07 Jun Στέργια Κάββαλου artscript.gr
www.artscript.gr
Artscript: Λίγα λόγια για τον εαυτό σας, (ένα σύντομο βιογραφικό).
Στ. Κάββαλου: Γεννήθηκα τον Μάρτιο του 1982 στην Αθήνα, κατάγομαι όμως από το Ρέθυμνο και συγκεκριμένα από τα Ζωνιανά. Αγαπούσα από μικρή τη Γαλλία χωρίς να ξέρω γιατί, τελείωσα τη Γαλλική Φιλολογία και προχώρησα στη Λογοτεχνική Μετάφραση. Η πρώτη μου μεταφραστική δουλειά βγήκε το 2009 από τις εκδόσεις ΠΟΛΙΣ. Τον αμέσως επόμενο χρόνο ακολούθησε το πρώτο μου παιδικό βιβλίο και η πρώτη μου συλλογή διηγημάτων. Βιβλία μου κυκλοφορούν από τις εκδόσεις ΜΕΛΑΝΙ, ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ, ΙΠΤΑΜΕΝΟ ΚΑΣΤΡΟ, ΕΚΑΤΗ και ΒΑΚΧΙΚΟΝ. Όταν με ρωτούσαν τι θα γίνω όταν μεγαλώσω απαντούσα απ’ έξω μου «τραγουδίστρια» και από μέσα μου «συγγραφέας». Τώρα που σχεδόν μεγάλωσα, οι απαντήσεις παραμένουν αλλά από την ανάποδη.
Artscript: Διαβάζοντας κάποιος το βιογραφικό σας, αντιλαμβάνεται ότι εκφράζεστε μέσω του γραπτού λόγου, σε όλες τις μορφές του, έχετε γράψει παραμύθια, διηγήματα, ποίηση… και εκτός των παραπάνω αρθρογραφείτε στον ηλεκτρονικό τύπο. Υπάρχει κάποιο είδος που σας ελκύει περισσότερο;
Στ. Κάββαλου: Νομίζω ότι το διήγημα είναι αγαπημένη φόρμα και κάτι σαν η βάση μου όμως δεν θέλω να βάζω περιορισμούς η ίδια στον εαυτό μου και θα μου άρεσε να δοκιμάσω να γράψω κι άλλα πράγματα. Μου πάει πολύ το κατά παραγγελία οπότε δέχομαι προτάσεις! Εξάλλου το θεατρικό Άλκηστις {ο μονόλογος της εξώπορτας} κάπως έτσι γεννήθηκε. Μετά από συζήτηση με την ηθοποιό Έφη Νιχωρίτη. Υγ: στο διήγημα που ανέφερα παραπάνω περιλαμβάνονται και οι παιδικές shortstories.
Artscript: Στη συλλογή διηγημάτων σας «Φαμιλιάλ», οι ιστορίες έχουν κοινό παρανομαστή τις οικογενειακές σχέσεις (σύζυγοι ή εραστές- γονείς με παιδιά κ.ο.κ.) θεωρείτε πως η οικογένεια στην ελληνική κοινωνία έχει παίξει περισσότερο το ρόλο του στηρίγματος ή της φυλακής;
Στ. Κάββαλου: Φαμιλιάλ όπως λέμε οικογενειακός, όπως λέμε οικείος. Η συλλογή περιλαμβάνει δεκαοκτώ διηγήματα μιας κάποιας ενηλικίωσης. Τα μέλη μιας οικογένειας είναι κλοιός, κλοιός που κάποιες φορές κλείνει ασφυχτικά και άλλες παρακαλάς εσύ ο ίδιος να σε κλείσει μέσα του. Η ελληνική οικογένεια είναι όπως και η ελληνική κοινωνία. Ανασφαλής, αλαζονική, oneofakind και σε αέναη εφηβεία. Και όταν είσαι έφηβος, φυλακισμένος νιώθεις τον περισσότερο καιρό.
Artscript: Στο διήγημα σας « Μπορείς; » από τη συλλογή σας Φαμιλιάλ, γράφετε «Είμαστε όλοι πολύτιμοι, είμαστε όλοι φτηνοί. Συμφωνήσαμε, είμαστε όλοι τουλάχιστον ημιπολύτιμοι» σε μια εποχή που για κάποιους «Είμαστε όλοι Φτηνοί», και αναλώσιμοι, τι μπορεί να αντιπαραθέσει ένας καλλιτέχνης;
Στ. Κάββαλου: Ο καλλιτέχνης όπως όμως και κάθε άνθρωπος κάθε μέρα διαπραγματεύεται με τη θνητότητά του. Ξέρει να χειρίζεται το φθαρτό, να το αγαπά και να το προσφέρει λίγο πιο φωναχτά, λίγο πιο επιτακτικά από τους υπόλοιπους. Κρατάω το είμαστε τουλάχιστον ημιπολύτιμοι.
Artscript: «Παίξε Μπάλα» το σύνθημα στο πανό της αφηγήτριας στο ομότιτλο διήγημα της συλλογής σας Φαμιλιάλ, για να παρακινήσει τους πολίτες να δράσουν. Η Στέργια Κάββαλου πως «παίζει μπάλα»;
Στ. Κάββαλου: Μακάρι να ήξερε. Να παίζει μπάλα σε παντός είδους τερέν. Μακάρι να ήξερα. Να είναι πιο ευσυνείδητη, πιο συλλογική, με καλύτερα αντανακλαστικά. Αυτή την περίοδο πιστεύει περισσότερο στη μονάδα με όποιες ελλείψεις, τύψεις και κακοδαιμονίες αυτό συνεπάγεται.
Artscript: Γράψατε ένα θεατρικό έργο με τίτλο. «Άλκηστις {ο μονόλογος της εξώπορτας}», το οποίο ανέβηκε στο θέατρο Διθύραμβος στο Μαρούσι, σε σκηνοθεσία – ερμηνεία Έφης Νιχωρίτη. Διαβάζοντας όμως το βιογραφικό σας, μάθαμε ότι στη Λιόν εργαστήκατε ως βοηθός σκηνοθέτη στη θεατρική ομάδα Traverses. Η σχέση σας με το θέατρο περιορίζεται πλέον μόνο σε συγγραφικό επίπεδο, ή φλερτάρετε με την ιδέα να κάνετε και άλλα πράγματα (αναλάβετε κι άλλους ρόλους) στο δραματουργικό χώρο;
Στ. Κάββαλου: Έχω κάνει θεατρικό παιχνίδι ενώ φοίτησα, χωρίς όμως να την τελειώσω, και στη δραματική σχολή του Άκη Δαβή με δασκάλα τη Ρούλα Πατεράκη. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι με ενδιαφέρει περισσότερο η κατασκευή του σύμπαντος κάτι που πετυχαίνεις με τη συγγραφή ή/και τη σκηνοθεσία ενός θεατρικού έργου από την υποκριτική τέχνη η οποία απαιτεί τρομερή πειθαρχία που δεν νομίζω ότι διαθέτω. Στο θέατρο είσαι στρατιώτης. Κι εγώ μου θυμίζω περισσότερο αποστάτη.
Artscript: Έχετε ζήσει στη Γαλλία, η ζωή εκεί είναι διαφορετική για έναν καλλιτέχνη απ’ ότι στην Ελλάδα, σε επίπεδο έμπνευσης, στήριξης, δυνατοτήτων, κοινού;
Στ. Κάββαλου: Παντού διαφορετική είναι η ζωή και παντού η ίδια. Εκεί ένιωθα ότι είχα χάσει τις λέξεις μου. Δεν μπορούσα να γράψω στα ελληνικά, διάβαζα μόνο γαλλικά βιβλία και έβλεπα μόνο γαλλικές ταινίες. Το παθαίνω με τους τόπους αυτό. Σίγουρα η Γαλλία ήταν χώρα που επενδύει στο θέατρο, στις καλλιτεχνικές συλλογικότητες, στη λογοτεχνία. Και σε επίπεδο στήριξης ομάδων και στην εκπαίδευση του κοινού.
Artscript: Στην τελευταία φράση της ποιητικής σας συλλογή «Πλαστική Άνοιξη» αναφέρεται, «Εν αρχή ην ο λόγος» τι ρόλο παίζει ο λόγος στη ζωή σας; Τόσο στη δημιουργία όσο και στην καθημερινότητα σας;
Στ. Κάββαλου: Όλοι κύκλους κάνουμε μέχρι το εν αρχή ην ο λόγος. Όχι φυσικά από θεολογικής άποψης. Χωρίς λέξεις, δεν πας πουθενά. Ο λόγος, η λέξη σαν αρχή της σκέψης αλλά και της δράσης.
Artscript: «Ελευθερία» το πρώτο ποίημα της ποιητικής σας συλλογής ….{«άλλη φορά μην παίζεις με τα χώματα» είπε. μάλωσα τα μάτια και το κεφάλι μου και ξανάπιασα τις τσουγκράνες } τελικά ο δρόμος για τις «ελευθερίες» είναι δύσκολος κι απέναντι στις δυσκολίες θα επιστρέψουμε «στις τσουγκράνες» ως πλήρη υποταγή ή ως οπισθοχώρηση τακτικής;
Στ. Κάββαλου: Η συλλογή «πλαστική άνοιξη» που κυκλοφόρησε το 2013 από τις εκδόσεις ΕΚΑΤΗ περιείχε ένα ποίημα για κάθε μου έτος. Τριάντα ποιήματα, τριάντα κεράκια. Τριάντα ξεσπάσματα ελευθερίας στις βασικές μου αναρωτήσεις. Αφού καταλάβεις, μιλήσεις και έτσι, μοιραστείς, επιστρέφεις στις τσουγκράνες, αναγκαστικά. Η ελεύθερη βούληση είναι πανταχού απούσα.
Artscript: Πρόσφατα κυκλοφόρησε το νέο σας βιβλίο « Η δυστυχία του να είναι κανείς μαθητής» από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ, τι πραγματεύεται το νέο σας βιβλίο;
Στ. Κάββαλου: Ο πρωταγωνιστής Κάρολος πήρε το όνομά του από τον αγαπημένο λογοτέχνη της νονάς του, τον Τσαρλς Ντίκενς. Όνομα που γίνεται κόκκινο πανί από τα αγγελάκια της τάξης του.Μαζί με το λευκό του δέρμα και τα γυαλιά του. Και ο Κάρολος φοβάται. Να μιλήσει στη μαμά, στη δασκάλα, στους συμμαθητές. Και δεν θέλει να πάει σχολείο. «Η δυστυχία του να είναι κανείς μαθητής» είναι μια ιστορία για τον σχολικό εκφοβισμό που δεν αφορά μόνο γονείς, μαθητές, εκπαιδευτικούς αλλά πολίτες.
Συνεντεύξεις
«Μπορώ να είμαι όπως θέλω» Ο υπέροχος Αναστάσης πρωταγωνιστεί στο νέο βιβλίο της Στέργιας Κάββαλου
Κι αν ένα αγόρι δεν βλέπει τη γοητεία των τρακτέρ; Κι αν ένα αγόρι δεν ξέρει γιατί, μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει, φοράει μπλε ή πράσινο και κανένα άλλο χρώμα; Κι αν ένα αγόρι δεν καταλαβαίνει γιατί δεν «κάνει» να παίζει με τα κατσαρολικά της αδελφής......
24 ΩΡΕΣ ΜΑΜΑ
...