Killer writing

Killer writing

LIFOTEAM

18.3.2010 | 12:23

Killer writing

Η συγγραφέας του Αλτσχάιμερ Trance (εκδόσεις Τετράγωνο) Στέργια Κάββαλου περιγράφει πώς γεννήθηκαν τα δεκαπέντε διηγήματα του πρώτου της βιβλίου.

Αλτσχάιμερ για το χάσιμο της συνειδητότητας. Trance για το ξύπνημα της αίσθησης. Αλτσχάιμερ Trance για τη διττή υπόσταση μιας φύσης που δεν ξέρει πού πάει, αλλά παίρνει με βία και απόλαυση την κάθε στροφή.

Το σαλόνι είχε κάνει τις κούτες από τη Γαλλία έπιπλά του. Σουέτ καναπές που φοβήθηκα να λερώσω, κουρτίνες που δεν έφτανα να κρεμάσω και μια γυάλινη τραπεζαρία για γραφείο. Με δαχτυλιές, ξύστρες και τρίμματα γόμας. Τα πρώτα σύνεργα της γραφής πάντα δίπλα στο πληκτρολόγιο να μοιάζουν φθαρμένα από μια χρήση επικουρική. Έτσι και πιάσω μολύβι και χαρτί τρομάζω. Τόσο άτσαλα και απείθαρχα γράμματα ούτε στο δημοτικό.

Άνοιξα τον υπολογιστή και ήξερα πως σήμερα θα γράψω. Ξενυχτισμένη από τη γιορτή περίμενα με μάτια κόκκινα από την κούραση και μαύρα από το μακιγιάζ να ξημερώσει. Σαν κόντρα Βαμπιρέσσα που, αντί για σκοτάδια, θέλησε φως. Μετά από τρεις ώρες κοινής ησυχίας και ψυχικού σαματά, διάβαζα τις λέξεις της πρώτης μου ιστορίας. Και είναι τότε που έπαψα να δειλιάζω. Να συναντηθώ με τους ήρωές μου.

Ακολούθησαν στιγμές λαχτάρας κι ανακούφισης. Μαζί. Sugar Baby, Μerci Πολλά, Σέα in love, Killer. Ανώνυμοι περαστικοί-κομπάρσοι και ονομαστοί δαίμονες των ημερών μου έγιναν ηγέτες της κόλλας. Ό,τι ψιθυρίστηκε αδιάφορα και φοβισμένα θα ακουστεί δυνατά, με φόρα. Σαν κραυγή ωμής τρυφερότητας. Έτσι το αποφάσισα. Εγώ, που όταν έλεγα μάθημα, ήξερα μόνο να κοκκινίζω.

Το γυάλινο γραφείο έγινε γόνατα, τραπέζι βεράντας, κρεβάτι. Τα τρίμματα γόμας εξαφανίστηκαν. Δεν είμαι του rewriting. Η ιστορία έχει ήδη γραφτεί την ώρα που γεννιέται η αρχή της μέσα σου. Μετά, όλα είναι prima vista. Όποια στιγμή κι αν κάτσεις να την αποτυπώσεις, βρίσκεις τις σωστές λέξεις.

Δεκαπέντε διηγήματα, δεκαπέντε σκόρπιες στο ’08 και το ’09 μέρες. Με latest προσθήκη την Τwilight zone για το επταήμερο ΤV vs Ρεαλιτέ. Όλα ξεκινούν και καταλήγουν στην παρατήρηση. Πάλι δεν είχα ύπνο. Αυτήν τη φορά δεν περίμενα να ξημερώσει. Κάθισα στο κρεβάτι και άνοιξα το συρτάρι του κομοδίνου. Εκεί είχα φυλάξει το καινούργιο μου τετράδιο. Πήρα στα χέρια μου το καλό στυλό κι άρχισα να σκαλίζω την ιδέα που με ξαγρύπνησε. Με την πειθαρχία που γλυκά μου επέβαλε η ίδια η πορεία της διαδικασίας. Και ηρέμησα. Το βιβλίο είχε τελειώσει.

 

Συνεντεύξεις

Κι αν ένα αγόρι δεν βλέπει τη γοητεία των τρακτέρ; Κι αν ένα αγόρι δεν ξέρει γιατί, μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει, φοράει μπλε ή πράσινο και κανένα άλλο χρώμα; Κι αν ένα αγόρι δεν καταλαβαίνει γιατί δεν «κάνει» να παίζει με τα κατσαρολικά της αδελφής......