Το πρώτο μου βιβλίο κυκλοφόρησε το 2010 όμως δεν ξέρω αν τότε ήταν που το αποφάσισα. Ας πούμε ότι τότε έγινε η καλή αρχή. Βέβαια μέσα μου, όταν ήμουν μικρή και με ρωτούσαν τι θα γίνω όταν μεγαλώσω, έλεγα συγγραφέας χωρίς να καλοξέρω το γιατί. Ένα συναίσθημα, η πραγματικότητα, μια λεπτομέρεια, κάτι το αθέατο, μια γρήγορη σκέψη. Πολλές είναι οι αφορμές για να καθίσεις να γράψεις. Εγώ όμως τελικά για να το κάνω θέλω να υπάρχει κάτι το επιτακτικό.

Αυτές τις μέρες κυκλοφορεί το «Κονέκτικατ», η τέταρτη συλλογή μου με διηγήματα. Κοινός παρονομαστής των ιστοριών είναι η βία. Του όπλου, του πολέμου, της οικογένειας, της μοναξιάς, της κάθε μέρας. Δεν ξέρω ποια θα είναι η γεύση αλλά σίγουρα δεν είναι ένα ευχάριστο ανάγνωσμα που διαβάζεται χαλαρά το καλοκαίρι.

Θυμάμαι την κόρη μου τους πρώτους μήνες της ζωής της να τρώει τα πάνινα βιβλία τα οποία έβρισκε να κρέμονται στην κούνια, στο καρότσι της, να γυρίζει τις σελίδες, να ψελλίζει τα δικά της ακατανόητα εντυπωσιασμένη από τις εικόνες. Της διάβαζα από πάντα και πάντα δίπλα της είχε το ταιριαστό για την ηλικία της βιβλίο. Οι γονείς θα βάλουν το βιβλίο στη ζωή των παιδιών και για καιρό είναι μόνο στο χέρι τους για το πότε θα εισάγουν όλα τα άλλα. Η τεχνολογία όλους μας συναρπάζει και σε καμία περίπτωση δεν είναι το κακό τάμπλετ, ο κακός ο υπολογιστής. Και πώς άλλωστε να πεις πλέον κάτι τέτοιο στα παιδιά όταν έχουν περάσει μήνες και μήνες τηλεκπαίδευσης; Αν έχουν αγαπήσει την ανάγνωση, το βιβλίο δεν χρειάζεται να προσπαθήσει καν να διεκδικήσει τον χώρο του.

Όλοι έχουμε μυθιστορηματικές ζωές και όλα τα μυθιστορήματα είναι μια απλή ζωή. Το «ειπωμένη αληθινά» είναι το ζόρικο.

Είμαι αρκετή βιαστική, κλειστή και απαισιόδοξη και δεν ξέρω αν έχω πάρει τον χρόνο να νιώσω αληθινή ευγνωμοσύνη. Θέλει μια παύση η εκτίμηση της κατάστασης κι έπειτα η χαρά δεν είναι εύκολο πράγμα. Ευτυχώς τα παιδιά την προσφέρουν χωρίς καν να το καταλαβαίνουν.

Μόνοι, κατάμονοι, ναι και θεωρητικά και πρακτικά μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι κουβαλάς ούτως ή άλλως τόσο προγονικό αίμα που αληθινά μόνος δεν θα είσαι ποτέ.

Επειδή έχω εμμονική σχέση με τις λέξεις, θυμάμαι πολύ καλά όσες με έχουν τραυματίσει. Το σώμα έχει εντελώς δική του μνήμη, ξέρει σε ποιον να πάει κοντά και ποιον θέλει να αποφύγει. Σαν γυναίκα έχω νιώσει πολλές φορές τον φόβο, την απειλή και δυστυχώς την επίθεση. Οι καλοπροαίρετες κινήσεις πάντα είναι όμορφες.

Όχι απλώς δεν πειράζει να διστάζουμε αλλά «επιβάλλεται». Φαντάζεστε να μπαίναμε σε όλα πάντα με φόρα και άγνοια κινδύνου; Έχω φοβηθεί άπειρες φορές αλλά επειδή θεωρώ τις αλλαγές τον μόνο δρόμο, υπερισχύει πάντα η περιέργεια για το “what’s next”.

Υποθέτω ότι όταν εξακολουθείς να βρίσκεις νόημα, το μυαλό σου είναι σε εγρήγορση και κίνηση σημαίνει σίγουρα ζωή.

Μπορούμε να επανεφεύρουμε τον εαυτό μας όσες φορές θέλουμε και αντέχουμε όμως ποτέ δεν θα συνειδητοποιήσουμε εγκαίρως ότι η παιδική πχ ή η νεανική μας ηλικία χάθηκε για πάντα.

Αυτές μου φαίνονται περισσότερο σαν ευτυχισμένες εικόνες. Δε νομίζω ότι έχω θεωρήσει ποτέ τον εαυτό μου ευτυχισμένο επειδή βρίσκομαι μπροστά σε μια ωραία θέα, σε ένα ωραίο γεύμα κλπ. Η ευτυχία ίσως έχει να κάνει με επιλογές βράχους και ανοιχτά παράθυρα για να μπαίνει πότε πότε και η αλλαγή. Ίσως να είναι και η γαλήνη που πολύ την είχα υποτιμήσει. Σίγουρα όμως καμία προσωπική ευτυχία δεν μπορεί να βιωθεί στο μάξιμουμ από τη στιγμή που στον κόσμο αυτό που κυριαρχεί είναι η αδικία.

Πάψε να ζεις αντιστρόφως ανάλογα.

Όσοι προσπαθούν να κάνουν την υπέρβασή τους για το γενικότερο καλό. Αυτό μπορεί να είναι ο άνθρωπος που υποφέρει από κατάθλιψη και δεν μπορεί να σηκωθεί από το κρεβάτι αλλά το παλεύει γιατί έχει να φροντίσει κι άλλους, ο ακτιβιστής που παλεύει στη θέση μας για τα δικά μας δικαιώματα, εκείνος που έχει συνείδηση ότι είναι μέρος της φύσης και όχι κάτι ανώτερο και ξεκομμένο από το περιβάλλον, εκείνος που προστατεύει.

Στην αρχή δεν δείχνω καμία επιείκεια σε τίποτα και σε κανέναν. Υπάρχουν ιατρικά λάθη, λάθη της πολιτείας, λάθη που αλλάζουν ζωές. Όταν το «λάθος» είναι συντονισμένη απόφαση, δεν υπάρχει χάδι. Όλα τα υπόλοιπα, εκείνα που κάνουμε από το πρωί ως το βράδυ, εμείς πρώτα έχει αξία να τα αναγνωρίσουμε ως λάθη. Επίσης όταν κάποιος είναι σε κακή ψυχολογική κατάσταση και δεν μπορεί να διαχειριστεί ούτε τον αέρα που αναπνέει, τότε δεν μιλάμε καν για λάθος.

Δεν ξέρω πόσο θα θέλαμε να συναντήσουμε έναν άνθρωπο με αυτά τα χαρακτηριστικά. Μου φαίνονται εντελώς εξωγήινα. Και θα κουράσεις, και σκληρός θα γίνεις και κάποιους θα πονέσεις. «Αχ, πώς πονάει ένα χάδι μού λές». ‘Ετσι δεν πάει και το τραγούδι..;

Υποθέτω ότι υπάρχουν άπειρες ευκαιρίες να δείξουμε τις «κακές» πτυχές του χαρακτήρα μας και πως η απόκτηση εξουσίας είναι μία από αυτές.

Ιδανικός είναι ο αναγνώστης που θα θεωρήσει τη συνάντησή μας , μέσα από το κείμενο, ευτυχή συγκυρία.

Κάθε βιβλίο που έγραψα είναι εκεί γιατί εξυπηρετεί και μια διαφορετική μου ανάγκη. Θα τα έβαζα λοιπόν όλα στην ίδια γραμμή με χρονολογική σειρά και θα έκλεινα το μάτι στο «Εδώ είναι η μαμά!» στο οποίο και πρωταγωνιστεί η κόρη μου η Μάντη.

Στο μυαλό μου κάνω πολύ εξωστρεφή σχέδια τα οποία μένουν στην αναμονή λόγω συνθηκών. Θα ήθελα πολύ, αφού κάνω το εμβόλιο, να μπω σε ένα αεροπλάνο-δεν με νοιάζει για πού-να πάω σε μια μεγάλη συναυλία, να συναντήσω τους μικρούς αναγνώστες και να μιλάμε για βιβλία, να παίζουμε χωρίς φόβο και αποστάσεις. Μέχρι τότε θα μεταφράζω και θα ανυπομονώ για τις νέες εκδόσεις.

Το φθινόπωρο θα κυκλοφορήσει από την Ελληνοεκδοτική το βιβλίο μου «Ροζ ελέφαντας στο δωμάτιο» σε εικονογράφηση της Ναταλίας Καπατσούλια, ετοιμάζεται και το «Θυμωμένο γαλατάκι» το δεύτερο βιβλίο της σειράς «Πρώτη φορά παιδί» σε εικόνες της Σοφίας Γαλή ενώ από τις εκδόσεις Ποταμός, πάλι το φθινόπωρο, θα βγει η εικονογραφημένη από τη Ζακλίν Πολενάκη ιστορία, με τίτλο «Η Ντουλάπα». Μέχρι τότε, καλή αντάμωση στις παραλίες!