Δέκα άλμπουμ εκτός ώρας και εποχής

Γεννήθηκα το '82 που σημαίνει ότι άκουγα Παπάζογλου από δύο ετών. Μπορεί και από δύο ημερών, με την Εκδίκηση της Γυφτιάς. Παπάζογλου στο αμάξι του μπαμπά, Παπάζογλου στα οικογενειακά γλέντια με τον Νικόλα να είναι η πρώτη συγκίνηση της παιδικής ηλικίας και η παντοτινή. Εξάλλου, ``όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν``.

Δίσκος που δίνει ταυτότητα. Ακούγοντάς τον μαθαίνεις τη Βιτάλη, τη γυναίκα. Είναι το σάουντρακ της ζωής όλης.``Πρόσεξε θα σκοτωθείς`` μου φωνάζει ο οδηγός. ``Και τι έγινε που ζεις`` λέει μέσα μου ο Θεός. Απ' όταν άκουσα το ``Περπατούσα αφηρημένη`` έχω στο μυαλό μου τους στίχους του, σε κάθε μικρή ή μεγάλη μου διάβαση.

Σε κασέτα. Από τις πρώτες μου αγορές. Σε early teen φάση να κλειδώνεσαι στο δωμάτιο ακούγοντας το Nothingman και να συγκινείσαι χωρίς να ξέρεις γιατί. Αιώνια ερωτευμένη με τη φωνή του Eddie Vedder και φουλ ευγνώμων που τον άκουσα το καλοκαίρι στο Άμστερνταμ επιβεβαιώνοντας χρόνια μετά ότι η grunge ποτέ δεν πεθαίνει.

Αναβάθμιση. CD αυτή τη φορά, κλειστή όχι μόνο η πόρτα αλλά και τα πατζούρια. Ένας Cobain που γεννήθηκε για να μας συστήσει τον κόσμο. Smells like teen spirit στο repeat και στο τέρμα. Η μπάντα του κόσμου μου. Με έναν αυτόχειρα τόσο οικείο και τόσο πανταχού παρόντα. Με έναν Kurt σύντροφο στο αδιέξοδο. Και η επιδίωξη της νιρβάνας καλά κρατεί.

Τα Διάφανα Κρίνα στο γυμνάσιο άρεσαν σε λιγότερους απ' ότι οι Τρύπες και τα Ξύλινα Σπαθιά. Γι' αυτό κι εμείς είχαμε πείσει τους εαυτούς μας ότι είναι φοβερή μπάντα. Άλλο που δεν άντεχα καθόλου τη φωνή του Ανεστόπουλου. Μέχρι που τους είδα σε σαββατιάτικη λυκειακή έξοδο στο ΡΟΔΟΝ. Άργησαν πολύ οι σαράβαλες καρδιές να βγουν από το cd player. Η ακρόασή τους θύμιζε περισσότερο διαλογισμό. Με την Κυριακή των Βαΐων να στέλνει καρτ ποστάλ απ' τον Άδη ακόμα και τις καθημερινές.

Να δίνεις την κασέτα στον οδηγό της σχολικής εκδρομής και να μουρμουρίζει που του χαλάς το λαϊκό πρόγραμμα. Να είσαι στην κατάληψη και να κάνεις παραγγελιά το ``εδώ`` από τη β' πλευρά. Να είσαι μικρός και να νιώθεις το μεγαλείο. Ένα reunion παρακαλώ.

Death metal καταραμένων ποιητών. Για τις ρομαντικές μέρες της απόλυτης ομορφιάς, της απόλυτης αγάπης, της απόλυτης σκοτεινιάς. Soul searching γοτθικών προδιαγραφών και ένα πιάνο που έρχεται από τα έγκατα για μόνιμη επίγεια εγκατάσταση.

Cause I'm so empty. Αλλά το φωνάζω για να το ακούσετε όλοι.

Από τον Πύργο στη Βίλα Αμαλίας, οι Χάσμα έχουν όλο το ρησπέκτ της ελληνικής πανκ σκηνής και όχι άδικα. Στίχοι χρονογραφήματα μιας ρημαγμένης και βαθιά συμπλεγματικής καθημερινότητας που όταν είσαι 20 σε εξοργίζει και όταν είσαι παραπάνω πάλι δεν σταματά να σε αφορά. Με το ``ό,τι αγαπώ είναι για λίγο`` να μοιάζει στόχος προς αποφυγή.

Irish folk metal από το Δουβλίνο ή αλλιώς όταν η παράδοση του άλλου γίνεται δική σου. Τους ανακάλυψα από το Metal Hammer τότε που μελετούσαμε κανονικά τα περιοδικά και πηγαίναμε στο Dark Side στα Εξάρχεια για ανεφοδιασμό. Ακόμα τους ανακαλύπτω με την ίδια περιέργεια αφού η μίξη μέταλ-παράδοσης, είναι μόνο απογειωτική.