24 Mar Ας γνωρίσουμε καλύτερα τη Στέργια Κάββαλου
Ενότητα 1η: Εκ των έσω
Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;
Πολύ συχνά σκέφτομαι τη μικρή Στέργια στο παιδικό της δωμάτιο, να κάθεται πάνω στο κόκκινο χαλί της ακουμπώντας την πλάτη στο ξύλο του κρεβατιού. Έξω έχει κρύο, εκείνη έχει ανάψει το αερόθερμο, έχει κλειδώσει την πόρτα να μη την ενοχλήσει κανείς και διαβάζει για ώρες βιβλία. Είναι συνήθως απόγευμα Κυριακής. Όποτε θυμάμαι αυτό το χειροποίητο σκηνικό ανάγνωσης, νιώθω μέσα μου μια ήσυχη γλύκα.
Και ως ενήλικη; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;
Τη γιαγιά μου τη Μαρία στο νοσοκομειακό κρεβάτι να φωνάζει «σημασία έχει η αγάπη, η αγάπη, η αγάπη!» και λίγο μετά να φεύγει.
Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;
Με όποιον έχω κοντά μου εκείνη τη στιγμή. Πολλές φορές με τη Μπρουκ.
Υγ: η Μπρουκ είναι γάτα.
Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;
Αν δεχτούμε την ύπαρξη των «πειρασμών», θα δεχτούμε και των «ασπίδων». Ο άνθρωπος ως οντότητα ζει ανάμεσα στα δίπολα και αναζητά την ισορροπία. Χωρίς πάντα να το ξέρει.
Τι σας προσγειώνει απότομα;
Οι ξαφνικοί θάνατοι.
Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.
Η μέρα σηματοδοτεί την αρχή. Και σε ποιον δεν αρέσει να ξεκινάει ξανά και πάλι…
Σε ποια εποχή συναντάμε την αληθινή Στέργια, όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή);
Σε κάθε εποχή ανακάλυψης, νέου ξεκινήματος.
Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;
Η τυχαιότητα.
Ενότητα 2η: H τέχνη της γραφής
Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;
Τη συγκίνηση που ένιωσα διαβάζοντας διηγήματα για πρώτη φορά, δεν νομίζω να την ξεπεράσω ποτέ.
Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;
Λογοτεχνικός όχι, ήρωας της πραγματικότητας ναι.
Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;
Η γραφή απαιτεί να λειτουργείς αυτόματα με πειθαρχία.
Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;
Αγαπώ τα μολύβια, όχι τις γραμματοσειρές. Όμως τα μολύβια μου μένουν άθικτα. Θα συνεχίσω να τα αγοράζω, να μη τα χρησιμοποιώ και να τα βάζω δίπλα στον υπολογιστή μου, έτσι για την παρέα.
Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.
«Πάντοτε βασιζόμουν στην καλοσύνη των ξένων». Τένεσι Ουίλιαμς διά στόματος Μπλανς Ντυμπουά.
Ενότητα 3η: Μια φράση ασυμπλήρωτη
(Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)
Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως…
υπάρχει κάτι που ποτέ δεν τελειώνει.
Υ.Γ.: Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;
Να δείτε και να ξαναδείτε την ταινία του Ζακ Εστάς, «Η μαμά και η πουτάνα». Γαλλική nouvelle vague σε αναζήτηση ελευθερίας-ελευθεριότητας και ορίων του έρωτα στον απόηχο του Μάη του ’68.
