Στέργια Κάββαλου: Θέλω να νιώσει ο αναγνώστης λιγότερο μόνος

Πρώτα γράφτηκε το ομώνυμο διήγημα που μιλά για ένα αληθινό περιστατικό ένοπλης δράσης σε κάποιο σχολείο του Κονέκτικατ. Επειδή τα θύματα ήταν πολλά και ο δράστης ανήλικος έδωσα τον τίτλο σε όλη τη συλλογή γιατί για μένα αντιπροσωπεύει την απόλυτη βία. Βρήκα τον άξονά γύρω από τον οποίο γυρίζουν ιστορίες βιαιοπραγίας, λεκτικής, σεξουαλικής, συντροφικής και οικογενειακής βίας.

Η βία πάει μαζί με τη ζωή. Πολλές φορές είναι τόσο συνυφασμένη μαζί της που δεν την αναγνωρίζουμε με την έννοια ότι δεν μας ενοχλεί πάντα, δεν τη θεωρούμε άξια αναφοράς παρά μόνο σε «τρανταχτές» περιπτώσεις. Έχει όμως διαβαθμίσεις που αφήνουν όλες τους τραύματα. Και όταν μιλάς για τα τραύματά σου είναι σαν να απλώνεις το χέρι σου είτε για να αναζητήσεις όσους έχουν υποστεί βίαιες συμπεριφορές είτε για να λάβεις βοήθεια. Βασικά και για τα δύο. Συμπτωματικά η συγγραφή των συγκεκριμένων ιστοριών συνέπεσε με την επικαιρότητα η οποία δείχνει τον δρόμο προς το φως και την αποκατάσταση της αλήθειας.

Η πρώτη μου συλλογή διηγημάτων με τίτλο Αλτσχάιμερ Trance κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 2010 και πρόσφατα επανεκδόθηκε από το Βακχικόν. Τρεις μήνες αργότερα κυκλοφόρησε το πρώτο μου παιδικό βιβλίο. Η ποίηση ακολούθησε το 2013. Το θεατρικό το 2015. Η εσωτερική ανάγκη είναι που με οδήγησε πάντα με την επιθυμία να δοκιμάσω να χρησιμοποιήσω τις λέξεις μου αλλιώς, σε νέο πλαίσιο.

Το πρώτο χειρόγραφο που έστειλα ήταν ένα παραμύθι σε έναν διαγωνισμό. Η ιστορία δεν διακρίθηκε όμως εγώ πήρα μεγάλη χαρά γράφοντάς την και κατάλαβα ότι είναι κάτι που με ενδιαφέρει. Σαν παιχνίδι το είδα στην αρχή. Επειδή έχω τελειώσει Γαλλική Φιλολογία αλλά δεν είχα ποτέ καμία επιθυμία να δουλέψω σε σχολείο ή σε κάποιο φροντιστήριο, είναι κι αυτός ένας τρόπος να συνομιλήσω με τα παιδιά από μια άλλη θέση, πιο συνωμοτική. Όσο για τα θέματα, γράφω για όσα έχουν απασχολήσει εμένα ως παιδί, για όσα βλέπω ότι υπάρχουν στην γονική μου καθημερινότητα και για όσα συμβαίνουν τώρα. Χαίρομαι πολύ όταν συναντώ-συνομιλώ με τους μικρότερους σε ηλικία αναγνώστες μου γιατί το feedback είναι πολύ άμεσο και περισσότερο ειλικρινές σε σχέση με την αλληλεπίδραση μεταξύ ενηλίκων. Σε όλα μου τα βιβλία υπάρχει χιούμορ, ενίοτε και μαύρο, σε όλα μου τα βιβλία γίνομαι εγώ το παιδί που αφηγείται.

Θα μπορούσα πολύ αυθόρμητα να σου απαντήσω ότι θέλω να πω τον πόνο μου. Όμως νομίζω πως στόχος μου είναι μέσα από ιστορίες, που αρκετά συχνά είναι πολύ προσωπικές, να αναρωτηθώ για όλα τα βασανιστικά ερωτήματα περί τέλους και αρχής, να μιλήσω για τις λεπτομέρειες και τις αποχρώσεις των σχέσεων και των ημερών ανοίγοντας τη συζήτηση και με την επιδίωξη να νιώσει ο αναγνώστης λιγότερο μόνος.

Η αλήθεια είναι πως όχι. Αυτή την περίοδο γίνεται η εικονογράφηση τριών βιβλίων μου για παιδιά που πρόκειται να κυκλοφορήσουν το φθινόπωρο από την Ελληνοεκδοτική και τις εκδόσεις Ποταμός και το μυαλό μου είναι εκεί. Μετράω πια τον χρόνο με νέες εκδόσεις. Υπάρχει αρκετό υλικό έτοιμο και για μέσα στο ’22 αλλά ας βγάλουμε πρώτα κάπως καλά αυτή τη χρονιά…