18 Dec Ενα εικοσιτετράωρο με τη συγγραφέα και μεταφράστρια Στέργια Κάββαλου
09.00-09.30
Ακούω το πρώτο «μαμά». Είναι χαμηλόφωνο, απαλό και από το διπλανό δωμάτιο, όμως το ακούω πάντα. Απαντάω κάτι γλυκό, αλλά αν ακόμα δεν μπορώ να ξεκολλήσω το πρόσωπό μου από το μαξιλάρι προσκαλώ τη Μάντη στο μεγάλο κρεβάτι. Αν ούτε εκείνη μπορεί, φωνάζει δυνατά «μαμά, έλα!». Και η μαμά έρχεται. Είναι Ιούλιος και με ρωτάει αν έχει σχολείο. Eχει. Το προνήπιο είναι 200 μέτρα μακριά. Δηλαδή κοντά. Φτάνουμε λίγο πριν σερβιριστεί το πρωινό.
09.30-10.30
Γυρίζω σπίτι και προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου να ανοίξει τα παράθυρα. Δεν θα συμφιλιωθώ ποτέ με αυτό το φως. Είναι πολύ ελληνικό, πολύ καλοκαιρινό. Είναι ανελέητο. Περπατάω ξυπόλυτη στα σκοτεινά μέχρι που σκοντάφτω σε κάποιο παιχνίδι ή βλέπω ένα ρούχο στον καναπέ και συνειδητοποιώ ότι θα πρέπει να ανοίξω το σπίτι για να βάλω δυο – τρία πράγματα στη θέση τους. Στο ένα χέρι έχω τον καφέ, στο άλλο το κινητό. Τσεκάρω τα μέιλ μου, τις πιο άκυρες ειδήσεις, τις φωτογραφίες από το πρόσφατο ταξίδι μας στη Νάξο, ακούω τα κομπρεσέρ από δίπλα και τον θόρυβο της πρωινής ζωής και βεβαιώνομαι ότι διακοπές είναι να μην ακούς τίποτα όταν ξυπνάς.
10.30-13.30
Μπαίνω στο γραφείο μου. Oταν δουλεύω περνάει την ίδια αναταραχή με εμένα. Το τακτοποιώ μόνο όταν παραδώσω τη δουλειά. Κοιτάζω τα ποιήματα που έχω να μεταφράσω ή το βιβλίο που έχω να διαβάσω (δουλεύω και σαν reader) και διαλέγω λίγο με τι να ασχοληθώ ανάλογα με την προθεσμία και τη διάθεση. Ακούω τις πρωινές ενημερωτικές εκπομπές από την ανοιχτή τηλεόραση της γιαγιάς μου που μένει απέναντι, δυναμώνω τη μουσική, μιλάω για την εικονογράφηση των παιδικών μου βιβλίων που έρχονται το φθινόπωρο, κοιτάζω τις νέες δημοσιεύσεις και κριτικές που πρέπει να μπουν στο επίσης νέο μου σάιτ, ψάχνω για αεροπορικά εισιτήρια, φοβάμαι, το ξεχνάω, καταλήγω να παραγγέλνω βαλίτσες, αγοράζω φούτερ και παλτά –ένας τρόπος να διώξω το καλοκαίρι πιο γρήγορα–, βλέπω τίτλους «βράζει η Κρήτη», σκέφτομαι ότι σε λίγες μέρες θα πάω και με πιάνει ανυπομονησία και ανησυχία μαζί, και κάπου μέσα σε όλα αυτά προχωράει η δουλειά ή και όχι.
13.30-17.00
Θα πάρω τη Μάντη από τον σταθμό πάντα με τρομερή ανυπομονησία. Θα καθίσουμε στο «παγκάκι της αγκαλιάς», θα πούμε τα σ’ αγαπώ μας και στον δρόμο θα τη ρωτήσω ποιο ήταν το πιο αστείο πράγμα που έγινε σήμερα, με ποια παιδάκια έπαιξε στην αυλή, αν της άρεσε το φαγητό και πράγματα πιο συγκεκριμένα από το «πώς πέρασες;». Μόλις φτάσουμε στο σπίτι θα μου πει ότι πεινάει για γλυκό. Τσιμπάμε κάτι και βλέπει λίγα παιδικά. Εγώ πάλι με το κινητό στο χέρι θα βάλω πλυντήριο, θα μαζέψω λίγο, θα δω μαζί της, θα μιλήσουμε, θα το κλείσουμε και θα πάμε στο δωμάτιό της να διαβάσουμε κάτι, να φτιάξει ένα παζλ, να παίξουμε με τα κουκλάκια. Αν είμαι πολύ αγχωμένη θα φωνάξω τη μαμά μου να καθίσουν μαζί ή θα την ανεβάσω σε εκείνη.
17.00-20.00
Oποιος είπε ότι είναι εύκολο να δουλεύεις από το σπίτι απλώς δεν το έχει δοκιμάσει. Η Μάντη κάθεται με τον μπαμπά της και –αφού πάλι αποφεύγουμε τις παιδικές χαρές– βγαίνουν στην αυλή. Εκεί γεμίζει το νεροπίστολό της, παίζει με δύο πραγματικά τρομακτικά πλαστικά μωρά ή με τα αληθινά της ξαδέλφια. Ακούω τις φωνές και τα γέλια τους. Προσπαθώ να μεταφράσω, να γράψω, να τελειώσω ό,τι είναι να τελειώσω, αλλά πολλές φορές καταλήγω έξω μαζί της. Αν δεν έχουμε παίξει μαζί το μεσημέρι, δεν μπαίνω καν στον κόπο να ανοίξω τον υπολογιστή. Θα το κάνω όταν κοιμηθεί.
20.00-22.00
Θα φτιάξω στη Μάντη κάτι να φάει –όλοι τρώμε διαφορετικές ώρες και διαφορετικά πράγματα–, θα δει λίγα παιδικά, την ώρα εκείνη θα κάνω ό,τι συνεννοήσεις μπορώ, θα την ετοιμάσω για τον βραδινό ύπνο. Μπάνιο και παραμύθι. Της διαβάζω απ’ όταν γεννήθηκε. Βέβαια τότε ένα βιβλίο ήταν αρκετό, τώρα ούτε καν. Λίγο πριν κοιμηθεί θα απαντήσω στις πιο αλλόκοτες απορίες της και θα μάθω τα αληθινά νέα του σχολείου.
22.00-03.00
Eχω καταφέρει να πάω πέντε φορές θερινό –οι δύο μαζί της– και άλλες τόσες στο κέντρο! Αν υπάρχει λόγος θα συνεχίσω μπροστά στον υπολογιστή. Κάνω γυμναστική βλέποντας κάποια σειρά, βραδινό μπάνιο και διαλέγω κάποιο από τα pillow books μου. Oταν έχω βιβλίο για αξιολόγηση δεν μπορώ να διαβάσω κάτι άλλο. Ανοιγοκλείνω με νεύρα και ιδρώτα το κλιματιστικό του υπνοδωματίου μετρώντας μέρες για το φθινόπωρο. Καλό δεν ήταν τόσο καλοκαίρι;
Η συλλογή διηγημάτων «Κονέκτικατ» της Στέργιας Κάββαλου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Βακχικόν».